Afbeelding via Warner Bros.Als er twee films zijn die kunnen worden aangemerkt als cruciaal voor de huidige superheldenboom die al meer dan 20 jaar aan de gang is, dan is die van Bryan Singer X-Mannen en die van Sam Raimi Spider Man een goede zaak noemen. Als je het echter door een andere lens wilt bekijken, dan is het misschien wel die van Joel Schumacher Batman en Robin en die van Stephen Norrington Blad .
De eerste werd meteen begroet als een van de slechtste blockbusters die de wereld ooit had gezien, waarbij Schumacher een vervolg afleverde dat technisch gezien deel uitmaakt van de tijdlijn die slechts acht jaar eerder door Tim Burton was opgesteld, maar op elk denkbaar niveau volledig onherkenbaar was vanwege zijn status als een opzichtige, neonverlichte en tepelzware puinhoop.
via Warner Bros.
Belaagd door critici, gemeden door fans en gedurende een kwart eeuw verstoten door George Clooney, dachten velen dat de stripboekaanpassing met een groot budget een levensvatbare bron van inkomsten was, totdat Wesley Snipes het jaar daarop langs kwam om het publiek eraan te herinneren dat superhelden kan cool, gecomponeerd zijn en allerlei soorten kont schoppen als de films niet onherstelbaar verschrikkelijk zijn.
Zelfs nu, herbekijken Batman en Robin kan een pijnlijke ervaring zijn, en we kunnen alleen maar aannemen dat Clooney's verrassende cameo aan het einde van De flits is de katalysator geweest achter zijn onwaarschijnlijke heropleving, met FlixPatrol het noemen van de beruchte ramp als een van de meest bekeken functies op iTunes tot nu toe deze week.
Onthoud dat dit dezelfde tijdlijn is met de excentrieke gotische genialiteit van Michael Keaton, wat nog steeds krankzinnig is als je erover nadenkt en ziet hoe ver de Dark Knight viel in minder dan tien jaar.
